O książce: 1997 / Nasz oświecony czytelnik niewątpliwie jest świadomy, przynajmniej ogólnie, stylu życia szlachty w pierwszej połowie z XVII wieku. Zapraszamy każdego, kto opowiada o sokolnictwie i polowaniach na psy, które trwają pomimo edyktów o pojedynkach, hojnej służbie Kupidynowi, a także Bachusowi. Wszystkie te wartościowe zajęcia mniej lub bardziej wypełniały wolny czas szlacheckich kawalerów. Jednak niewątpliwie ulubionym zajęciem każdego szanującego się arystokraty epoki Ludwika XIII było spiskowanie. Za panowania Richelieu działalność ta stała się tak popularna, że ​​liczba francuskich szlachciców, którzy złożyli głowy na bloku lub zgnili w Bastylii, przewyższyła liczbę zabitych w pojedynkach, mimo że do tego ostatniego doszło z byle powodu, a też bez tego. Dlatego nie będziemy zaskoczeni, jeśli panowie Bassompierre, Montmorency, du Tremblay i de Guise zebrali się razem jako prawdziwi spiskowcy. Byli. A żeby rozwiać wszelkie wątpliwości, dołączmy do widowni Królową Matkę. Stało się to w Lyonie, gdzie przebywający w podróży król zatrzymał się, nagle czując się bardzo źle. Lekarz królewski, monsieur Bouvert, stwierdził, że Jego Wysokość ma niebezpieczną gorączkę. Ludwik XIII nakazał posłać po królową Annę do Fontainebleau. Po pół godzinie Jego Królewska Mość nakazał wezwać do Lyonu także Królową Matkę. Poczuł obecność nieproszonego gościa – starej kobiety z kosą. Królowie też są śmiertelni i nic, co ludzkie, nie jest im obce. Słabość monarchy jest usprawiedliwiona: nie mógł wiedzieć, że ta nieprzyjemna dama przełoży swoją wizytę na trzynaście lat.